Het scenario: meneer komt thuis van zijn werk en treft aldaar aan: een vrouw die er een volledige werkdag heeft opzitten, een proper en volgegeten kind in pyjama dat er een volledige crèchedag heeft opzitten, soep op tafel en een spinazietaart in de oven. Ik was even zéér in mijn nopjes over mijn kwaliteiten als goddelijke huisvrouw. We eten samen soep, ik breng het kind naar bed en vraag of hij de spinazietaart uit de oven wil halen.
Een jammerklacht weerklinkt in de keuken. Vertelde ik al dat meneer niet echt overdreven handig is? Een beetje klunzig soms? O-ve-ral hing er spinazietaart. Vooral op de vloer, uiteraard, maar ook grote delen in de bestekbak en tegen de kasten, op het tapijt... Er viel werkelijk niets te recupereren.
Op zo'n momenten is hij blij dat ik zijn vrouw ben, denk ik. Want ik kon wel huilen, maar ik lachte toch maar. En zei lachend dat ik echt wel heel kwaad was. Want natuurlijk had hij ook liever niet die taart laten vallen. Maar 't was nu niet anders. Roepen en tieren zou niet helpen (en bovendien zou het kind ervan wakker worden). Pizza dan maar. Gelukkig is La Belle Equipe dichtbij. (Ik voel me wel een beetje schuldig als ik met de dozen van die hippe Belle Equipe voorbij de authentieke Mamma Mia kom. Waar zo'n echte Italiaan met een krulsnor pizzadeeg op zijn vingertopje draait. Bij La Belle Equipe hebben ze daar zowaar een pers voor, stel je voor. Ik neem me heilig voor om de volgende keer nog eens bij Mamma Mia te gaan.)
Ik heb wel even de kaartjes moeten herlezen. Ik kon me niet meteen meer een reden herinneren waarom ik hem nu ook alweer graag zag.
Een jammerklacht weerklinkt in de keuken. Vertelde ik al dat meneer niet echt overdreven handig is? Een beetje klunzig soms? O-ve-ral hing er spinazietaart. Vooral op de vloer, uiteraard, maar ook grote delen in de bestekbak en tegen de kasten, op het tapijt... Er viel werkelijk niets te recupereren.
Op zo'n momenten is hij blij dat ik zijn vrouw ben, denk ik. Want ik kon wel huilen, maar ik lachte toch maar. En zei lachend dat ik echt wel heel kwaad was. Want natuurlijk had hij ook liever niet die taart laten vallen. Maar 't was nu niet anders. Roepen en tieren zou niet helpen (en bovendien zou het kind ervan wakker worden). Pizza dan maar. Gelukkig is La Belle Equipe dichtbij. (Ik voel me wel een beetje schuldig als ik met de dozen van die hippe Belle Equipe voorbij de authentieke Mamma Mia kom. Waar zo'n echte Italiaan met een krulsnor pizzadeeg op zijn vingertopje draait. Bij La Belle Equipe hebben ze daar zowaar een pers voor, stel je voor. Ik neem me heilig voor om de volgende keer nog eens bij Mamma Mia te gaan.)
Ik heb wel even de kaartjes moeten herlezen. Ik kon me niet meteen meer een reden herinneren waarom ik hem nu ook alweer graag zag.
:-)
BeantwoordenVerwijderen