Eigenlijk doen wij daar niet aan, aan Valentijn. Natuurlijk niet, want wij zijn nuchtere mensen die niet van platte commercie houden. Maar ik ben ook wel iemand die wel van romantiek, verrassingen, lekker eten en rode hartjes houdt. Een aangezien het Valentijnsdag was op een vrijdag, en ik op een vrijdag altijd thuis ben, konden we wel eens ons best doen. Voor een piepklein cadeautje. Iets wat ik al een tijdje geleden bedacht had maar het was er nog niet van gekomen. 14 Februari dan maar, een prachtige dag voor een zeemzoet geschenkje. Een spel kaarten, dat was mijn cadeau. Neen, niet één of ander kinky gedoe, gewoon een ordinair spel kaarten. Tweeënvijftig kaarten en een paar jokers. Onlangs gekocht bij Lucien Cravate, waarover ik het in mijn vorige post ook al had, en waarvan ik inmiddels tot de ontstellende ontdekking kwam dat hij weg is! Niet meer in de Kartuizerstraat! Wat jammer! Iemand een idee of Lucien Cravate ergens anders naartoe is? (Zowat elke avondwandeling kwamen wij voorbij Lucien Cravate en stond ik te kijken naar de etalage, en àltijd lag er wel iets waarvan ik zei "Hé, dat hadden wij vroeger ook!").
Maar dat spel kaarten dus. Daar was niet echt iets bijzonders aan, behalve dan dat het van Le Palais du Cache-Poussière komt, wat ik vooral een hele leuke naam vind voor een winkel. Naar een idee waarvan ik al niet meer weet waar ik het online tegenkwam, schreef ik op elk van de tweeënvijftig kaarten een reden waarom ik meneer graag zie. Een mooi taakje, moet je gewoon eens doen. Ze allemaal opnoemen zou tegen de wetten van de privacy zijn, maar om je op weg te zetten, enkele voorbeelden:
22. omdat jij niet van voetbal houdt
33. omdat jij altijd meedenkt als ik ergens mee zit
52. omdat je mij het gevoel geeft dat ik bijzonder ben
Sommige heel concreet, andere wat algemener, maar wel allemaal waar en heel persoonlijk. Het doet goed om eens te bedenken waarom je iemand ook alweer graag ziet.
Het lekkere eten dat op tafel kwam, was er zonder valentijn wellicht ook gekomen. Maar ik wou toch een extraatje doen, en dan denk je al gauw aan dessert. Maar laten we wel wezen, als er ten huize Fresita dessert op tafel komt, dan is dat vooral voor het plezier van Mademoiselle. Heel anders dan ik, is hij namelijk niet zo'n zoetekauw. Tenzij het om citroentaart gaat. Daar is hij gek op. Ik maakte ooit al eens de citroentaart van Miss Dahl. Helaas is onze keukenweegschaal kapot en kwam er dus heel wat schatwerk aan te pas. En bovendien had ik geen aardappelmeel in huis en te weinig amandelen. Het werd dus een versie met gewone tarwebloem.
Ze is overheerlijk. Toen ik net een stukje ging afsnijden voor een foto, had ik er voor ik het besefte al een punt afgebeten. Jammer dat ik nu het recept niet kan meegeven, aangezien ik het zelf niet zo goed weet. Neem het recept van Sophie Dahl, doe wat minder amandelpoeder en wat meer bloem. Of zoiets.
Ik heb wel gescoord, trouwens.
Maar dat spel kaarten dus. Daar was niet echt iets bijzonders aan, behalve dan dat het van Le Palais du Cache-Poussière komt, wat ik vooral een hele leuke naam vind voor een winkel. Naar een idee waarvan ik al niet meer weet waar ik het online tegenkwam, schreef ik op elk van de tweeënvijftig kaarten een reden waarom ik meneer graag zie. Een mooi taakje, moet je gewoon eens doen. Ze allemaal opnoemen zou tegen de wetten van de privacy zijn, maar om je op weg te zetten, enkele voorbeelden:
22. omdat jij niet van voetbal houdt
33. omdat jij altijd meedenkt als ik ergens mee zit
52. omdat je mij het gevoel geeft dat ik bijzonder ben
Sommige heel concreet, andere wat algemener, maar wel allemaal waar en heel persoonlijk. Het doet goed om eens te bedenken waarom je iemand ook alweer graag ziet.
Het lekkere eten dat op tafel kwam, was er zonder valentijn wellicht ook gekomen. Maar ik wou toch een extraatje doen, en dan denk je al gauw aan dessert. Maar laten we wel wezen, als er ten huize Fresita dessert op tafel komt, dan is dat vooral voor het plezier van Mademoiselle. Heel anders dan ik, is hij namelijk niet zo'n zoetekauw. Tenzij het om citroentaart gaat. Daar is hij gek op. Ik maakte ooit al eens de citroentaart van Miss Dahl. Helaas is onze keukenweegschaal kapot en kwam er dus heel wat schatwerk aan te pas. En bovendien had ik geen aardappelmeel in huis en te weinig amandelen. Het werd dus een versie met gewone tarwebloem.
Ze is overheerlijk. Toen ik net een stukje ging afsnijden voor een foto, had ik er voor ik het besefte al een punt afgebeten. Jammer dat ik nu het recept niet kan meegeven, aangezien ik het zelf niet zo goed weet. Neem het recept van Sophie Dahl, doe wat minder amandelpoeder en wat meer bloem. Of zoiets.
Ik heb wel gescoord, trouwens.
Reacties
Een reactie posten